ആർത്തവ പുരാണങ്ങൾ...

ചാപ്പ പുര (പുല്ല് മേഞ്ഞ വീട്) യിലായിരുന്ന ഞാൻ ആർത്തവകാലത്ത് വീടിനു പുറത്തെ ചായ്പ്പിലായിരുന്നു അഞ്ചാറ് ദിവസം കിടന്നിരുന്നത്. ആ ദിവസങ്ങളിലൊന്നും തന്നെ ഉറങ്ങിയിരുന്നില്ല. പിന്നീട് ഓടിട്ട വീട് പണിതപ്പോൾ വരാന്തയിലായി ഈ ദിവസങ്ങളിലെ കിടത്തം. ഒരു ദിവസം പേടിച്ചു വിറച്ചു അച്ഛനോട് പറഞ്ഞപ്പോൾ അടുക്കളയിൽ കിടക്കാൻ പറഞ്ഞു. അവിടെ പല്ലിയും എലിയും വരുന്നത് കൊണ്ട് പേടിച്ചു ഉറങ്ങാൻ പറ്റിയില്ല. ഒടുവിൽ അടുക്കളയുടെ തൊട്ടടുത്തുള്ള മുറിയിലേക്ക് സ്ഥാനക്കയറ്റം കിട്ടി. ഇപ്പോൾ എൻറെ മകൾ കിടക്കുന്നത് അവളുടെ സ്വന്തം മുറിയിലാണ്. ആ 'അമ്മ ഇത്രയും പറഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു നെടുവീർപ്പായിരുന്നു.

ആർത്തവനാളിലെ മറ്റൊരു പ്രശ്നം അടിവസ്ത്രത്തിനൊപ്പം ഉപയോഗിക്കുന്ന വെളുത്ത തുണിയായിരുന്നു. അലക്കി ഉണക്കാൻ ആരും കാണാത്ത ഇടങ്ങളിലോ, മറ്റു വസ്ത്രത്തിൻറെ അടിയിലോ ആയി ഇട്ടാണ് ഒന്ന് ഉണക്കിയെടുക്കുക. ഇന്നിപ്പോൾ സാനിറ്ററി പാഡ് ഉപയോഗിക്കുന്നത് കൊണ്ട് സ്‌കൂളിലും കോളേജിലും ജോലിക്കും പോകുന്ന പെൺകുട്ടികൾക്കും സ്ത്രീകൾക്കും ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ ചുവന്ന രക്തത്തുള്ളികൾ പടരുന്നത് പേടിക്കാതെ പുറത്തിറങ്ങാം.

ലിംഗനീതിയെക്കുറിച്ചുള്ള ക്ലാസ്സിൽ പോലും ഇടയ്ക്ക് മുഴച്ചു നിന്നത് പുരുഷാധിപത്യമായിരുന്നു എന്നത് ദയനീയമായ കാഴ്ചയായിരുന്നു. പക്ഷെ ചിലരുടെ മനോഭാവം തന്നെ നൂറ് വർഷം പിറകിലാണെന്നത് ബോധവത്കരണ ക്ളാസ്സുകൊണ്ട് മാത്രം മാറ്റാവുന്ന ഒന്നല്ല എന്ന തിരിച്ചറിവു നൽകുന്നതാണ്.

ലിംഗനീതിയെക്കുറിച്ചു പറയുമ്പോൾ വീട്ടിൽ നിന്ന് തുടങ്ങുന്ന അനീതിയെക്കുറിച്ചു പറയേണ്ടി വരും. കുഞ്ഞു നാളിൽ തന്നെ ആൺകുട്ടിക്ക് കളിതോക്കും  പെൺകുട്ടിക്ക് പാവയും വാങ്ങിച്ചു നൽകുന്ന രക്ഷിതാക്കൾ വസ്ത്രങ്ങളിൽ പോലും തുല്യത കാണിക്കാതെ സ്വന്തം കുഞ്ഞിൻറെ അനുവാദമില്ലാതെ കാതുകുത്തൽ പോലുള്ള ചടങ്ങുകൾ നടത്തുന്നതോടൊപ്പം മറ്റുള്ളവർക്ക് പ്രകടമായ നിലയിൽ ലിംഗ വ്യത്യാസം തുറന്നു കാണിക്കാൻ വളയും കാതുകുത്തലുകൾക്കൊപ്പം പാദസരവും ഇട്ട് വേർതിരിവിൻറെ വേലികെട്ടുകൾ തീർക്കുന്നു. അതും ആണും പെണ്ണും എന്ന വ്യത്യാസം ശരീരത്തിൽ പ്രകടമാകും മുമ്പാണെന്നത് ദയനീയമാണ്. ആൺകുട്ടിയുടെ മുടി മുറിച്ചു കളയുകയും പെൺകുട്ടിക്ക് മുടി നീട്ടി വളർത്താൻ അനുവദിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതും ഇതേ മനോഭാവം കൊണ്ടുതന്നെയാണ്.

പ്രസവ സമയത്തെ  കരുതലും സംരക്ഷണവും എത്രത്തോളം പ്രാധാന്യത്തോടെ നല്കുന്നു അത്രയും പ്രാധാന്യം തന്നെ ആർത്തവ കാലത്തും നൽകേണ്ടതാണ്. ഈ സമയങ്ങളിലാണ് ഒരു പെൺകുട്ടി ഏറ്റവും കൂടുതൽ വൃത്തിയായും വെടിപ്പായും നടക്കേണ്ടതും വൃത്തിയുളള ശുചിത്വമുളള ഇടങ്ങളിൽ വിശ്രമിക്കേണ്ടതും. അല്ലെങ്കിൽ അണുബാധ പകരാനുള്ള സാധ്യത കൂടുതലാണ്.

സാനിറ്ററി പാഡിനു പകരം ഏറ്റവും പുതിയ രീതിയാണ് സസ്‌റ്റെയിനബിൾ മെൻസ്ട്രേഷ്വൻ കപ്പ് (Pampon). ഇത് ഉപയോഗിക്കുന്നത് കൊണ്ടുള്ള ഗുണങ്ങൾ അനവധിയാണ്. സാനിറ്ററി പാഡിന് പുറത്തേക്ക് പടരാൻ സാധ്യതയുള്ള രക്തത്തുള്ളികളെ പോലും സുരക്ഷിതമായി ശേഖരിച്ചു നിർത്താനും കൃത്യമായ സമയങ്ങളിൽ വൃത്തിയാക്കി വീണ്ടും ഉപയോഗിക്കാൻ പറ്റുമെന്നതും ചിലവ് ചുരുക്കാനും ഒപ്പം ഏറ്റവും സുരക്ഷിതരായിരിക്കാനും സാധിക്കും.

പലപ്പോഴും ആർത്തവം എന്നത് മറച്ചു പിടിക്കേണ്ട ഒന്നല്ല. മെൻസസ് ആയത് അമ്മയോട് മാത്രം പങ്കിടുന്നത് എത്ര സങ്കടകരമാണ്. അമ്മയും അച്ഛനും സഹോദരമാരും അറിയേണ്ടതല്ലേ...?

തുല്യ നീതിക്ക് വേണ്ടി വാദിക്കുമ്പോഴും സ്ത്രീകളുടെ ശത്രു സ്ത്രീകൾ തന്നെയാണെന്നത് വിരോധാഭാസമാണ്. പൊതു ഇടങ്ങളിൽ, വീടുകളിൽ, ജോലി സ്ഥലങ്ങളിൽ സ്ത്രീ ആക്രമിക്കപ്പെടുമ്പോൾ ഒപ്പമുണ്ടാകുന്നത് പുരുഷന്മാർ തന്നെയായിരിക്കും. മാനസികമായ പിന്തുണ പോലും നല്കാത്തവരാണ് ഒപ്പം ജോലി ചെയ്യുന്ന സ്ത്രീകൾ എന്നതും പ്രതികരിക്കേണ്ട സമയത്ത് പ്രതികരിക്കാതിരിക്കുന്നതും സ്ത്രീകൾക്കെതിരെയുള്ള ആക്രമണങ്ങൾക്ക് ആക്കം കൂട്ടുന്നു.

കഴിഞ്ഞ ദിവസം നാട്ടിലെ അമ്പലത്തിൽ രാത്രി തെയ്യം കൂടാൻ പോയപ്പോൾ സ്ത്രീകൾ ഇരിക്കുന്നതിൻറെ പിറകിൽ കസേരയിട്ട് അറുപതിലധികം വയസ്സായ ഒരു വൃദ്ധൻ ഇരിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. തൊട്ട് മുന്നിലുള്ള ഒരു പെൺകുട്ടിയെ പല പ്രാവശ്യം തൊണ്ടിയിട്ടും ആ പെൺകുട്ടി പ്രതികരിക്കുന്നതായി കണ്ടില്ല. മറ്റുള്ളവർ കാണാത്തത് കൊണ്ടുതന്നെ ആർക്കും ഒന്നും പറയാൻ പറ്റാത്തൊരവസ്ഥ. ഞാൻ ആ പെൺകുട്ടിയോട് പറഞ്ഞു ഇനി തോണ്ടിയാൽ സേഫ്റ്റി പിന്നെടുത്ത് കുത്തിക്കോളാൻ. ആ സമയം അയാൾ ഒന്ന് നിലവിളിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ വേണ്ടത് ചെയ്യാമെന്ന്. പക്ഷെ പെൺകുട്ടി അവിടെ നിന്നും എഴുന്നേറ്റ് പോയി. ഇങ്ങനെയുള്ള അവസരങ്ങളിൽ പിന്തുണയുമായി എത്തുന്ന ആണുങ്ങൾക്ക് അപമാനമാകും ഫലം എന്നത് ഇനിയൊരു സന്ദർഭത്തിൽ ഇതുപോലൊരു സംഭവം കണ്ടാലും പ്രതികരിക്കാതെ മാറി നിൽക്കാൻ പ്രേരിപ്പിക്കും.

ലിംഗനീതി വീട്ടിൽ നിന്നും തുടങ്ങണം. അച്ഛനും അമ്മയും തുടങ്ങി വെച്ചാൽ മാത്രമേ തുടർന്ന് അദ്ധ്യാപകർക്കും അത് പിന്തുടരാനും പിന്തുണയ്ക്കാനും പറ്റൂ. ആദ്യം ബോയ്സ് ഓൺലി സ്‌കൂളും ഗേൾസ് ഓൺലി സ്‌കൂളും അടച്ചു പൂട്ടി ലിംഗനീതിയ്ക്ക് തുടക്കം കുറിക്കട്ടെ.

മോഹൻദാസ് വയലാംകുഴി 

Menstrual Cup നെക്കുറിച്ചുള്ള വിവരങ്ങൾക്ക് കടപ്പാട്: Dr. Thulasi Balasubramanian

#MenstrualHygiene #MenstrualCup #SanitaryPad #Periods #MohandasVayalamkuzhy #BetterLifeFoundationIndia #Kasaragod #Kerala #Awareness #HealthandHygiene #Menstruation #SustainableProduct

മരണം വന്നു വിളിക്കുമ്പോൾ...

പെണ്ണൊരുത്തിക്ക് മരിക്കാൻ ഏറ്റവും നല്ല പ്രായം നാല്പതുകളുടെ അവസാനമാകുന്നു.
മക്കൾ ഒട്ടൊക്കെ പറക്കമുറ്റിയിട്ടു ണ്ടാവും
കൂടപ്പിറപ്പുകൾ ഒക്കെ അവരവരുടെ ലോകത്തിലെ വലിയ വലിയ തിരുക്കുകളിൽ,
ഓളത്തിലെ ഒതളങ്ങപോലെ പെട്ട് ഒഴുകിനീങ്ങുകയായിരിക്കും.
വൃദ്ധരായ അച്ഛനമ്മമാർ മിക്കവാറും ഭൂമി വിട്ടു പോയിക്കാണും.
ഭർത്താവിന് അവൾ ജീവിച്ചിരുന്നിട്ട് വിശേഷാൽ പ്രയോജനങ്ങൾ ഒന്നും തന്നെ ഉണ്ടാകുന്നില്ല.
ഉദ്യോഗമുള്ള ഒരുവളാണെങ്കിൽ കുടുംബവരുമാനത്തിന് ചെറിയ കുറവുണ്ടാകും
പക്ഷെ മരണശേഷം കുടുംബത്തിന് ഒരുമിച്ചുലഭിക്കുന്ന താരതമ്യേന മെച്ചമായ തുക ആ കുറവിനെ മറവിയിലാഴ്ത്തും.
അവളുടെ വ്യക്തിഗത വസ്തുക്കളാൽ നിറഞ്ഞിരുന്ന,
ചിലപ്പോൾ അലങ്കോലപ്പെട്ടുകിടന്നിരുന്ന ഇടങ്ങളിലെല്ലാം ശുദ്ധവായു നിറഞ്ഞു നിൽക്കും.
കനച്ച എണ്ണയുടെ മണമുള്ള മുഷിഞ്ഞ തലയിണ കഴിയുമെങ്കിൽ അന്ന് രാത്രിതന്നെ വൈകിയാണെങ്കിലും ആശ്വാസത്തിന്റെ നെടുവീർപ്പോടെ ഭർത്താവ് മൂലയിലെറിയും.
കുഴമ്പുമണമുള്ള, ചിലപ്പോൾ വഴുക്കുന്ന, കുളിമുറികളിൽ നിന്ന് അയാൾക്ക് മോചനം കിട്ടും.
അവൾ വൈകിയുണരുന്നതിനാൽ ഞായറാഴ്ചകളിൽ മാത്രം കാണേണ്ടി വരുന്ന വെടിച്ച പാദത്തിലെ കറുത്ത വരകൾ അയാളുടെ അന്യഥാ സുന്ദരമാകുമായിരുന്നു പുലരിക്ക് വിലങ്ങനെ വീണു കിടക്കില്ല.

ചുണ്ടിലൊരു മൂളിപ്പാട്ടോടെ കെറ്റിലിൽ ചായയ്ക്ക് വെള്ളം വയ്ക്കുമ്പോൾ
വൃത്തിയിൽ കഴുകിക്കമഴ്ത്തിയ ചായക്കപ്പിൽ അതു പകരുമ്പോൾ
പുറത്തെ വരാന്തയിൽ ഇരുന്ന് ഇതുവരെയില്ലാത്ത ഒരു ലാഘവത്തോടെ ചായ ഊതിക്കുടിക്കുമ്പോൾ
ഒരു പക്ഷെ താൻ ഇത്ര സന്തോഷവാനായിരിക്കുന്നതെന്തെന്ന് അയാൾ അദ്ഭുതപ്പെട്ടേക്കാം.
ചായക്കപ്പിലെ കരിപ്പാടും അത് നീട്ടുന്ന കൈനഖങ്ങളിലെ അഴുക്കും എത്രയാണ് തന്നെ അരിശം പിടിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളതെന്ന് ഒട്ടൊരു നിസ്സംഗതയോടെ അയാൾ ഓർത്തെന്നുമിരിക്കും.
ബ്രേക്ക് ഫാസ്റ്റിനായി ഓട്സു കാച്ചുമ്പോൾ
ഉച്ചയ്ക്കത്തെ ഊണിനു ശേഷം തണുത്ത ഫ്രൂട്ട് സലാഡ് കഴിക്കുമ്പോൾ ഇത്ര ചെറിയ കാര്യങ്ങൾക്കാണോ ഇവൾ ജീവിതത്തിന്റെ നല്ലൊരു ഭാഗം അടുക്കളയിൽ തുലച്ചു കളഞ്ഞത് എന്നയാൾ അദ്ഭുതപ്പെട്ടേക്കാം.

ഓഫീസിൽ നിന്ന് മടുത്ത് വരുമ്പോൾ
ഡ്രസ് മാറ്റാതെ സോക്സ് അഴിക്കാതെ സോഫായിലേക്ക് ചായാം എന്ന പ്രലോഭനം
അയാളെ എത്രയധികമാണ് ആനന്ദിപ്പിക്കുന്നത് എന്ന് പറയുക വയ്യ!
വൈകുന്നേരം അത്താഴത്തിന് കഞ്ഞിയാക്കിയേക്കാം എന്ന് ഒരു മാറ്റത്തിനു വേണ്ടി തീരുമാനിക്കുമ്പോൾ
എത്രയരി
വെള്ളം എത്ര
സമയം എത്ര എന്നൊട്ടു കുഴങ്ങിയേക്കാമെങ്കിലും
കഞ്ഞി, കാപ്പിപ്പൊടി നിറത്തിലുള്ള ഇടിച്ചമ്മന്തിയുമായിച്ചേർത്ത് അയാൾ നിറച്ചു കഴിച്ച് തൃപ്തനാകും.
ഒന്നും അസാധാരണമായിട്ടില്ലെന്നും ജീവിതം കുറച്ചു കൂടി സ്വസ്ഥമാണെന്നും അയാൾക്ക് ബോധ്യപ്പെട്ടു വരുന്നുണ്ടിപ്പോൾ.

പിറ്റേന്ന് രാവിലെ ചായയിൽ ഇടാൻ പഞ്ചസാരപ്പാത്രം തുറക്കുമ്പോൾ അത് ഒഴിഞ്ഞിരിക്കുമ്പോൾ
അയാൾക്ക് അരിശം വരും. "ങ്ഹും പഞ്ചസാര തീരാറായെന്ന് അവൾ പറഞ്ഞു പോലുമില്ല" എന്ന ഒരാത്മഗതത്തിനപ്പുറം ആയുസ്സുണ്ടാകാത്ത ഒരരിശം!
വാങ്ങാൻ മറന്നു പോകാതിരിക്കാൻ ഫോണിൽ സേവ് ചെയ്യാൻ നോട്ട് തുറക്കുമ്പോൾ
വാങ്ങേണ്ട സാധനങ്ങളുടെ ലിസ്റ്റ് കണ്ണിൽപ്പെടുന്നുണ്ട്.
ഉറപ്പായും പഞ്ചസാര അതിൽ ഉണ്ട് എന്നതാണ് അയാളുടെ മുഖത്ത് നൊടിയിട തങ്ങി നിന്ന ആ ചെറിയ ചളിപ്പിനു കാരണം.

ഓഫീസിൽ പോകാൻ നേരം
രണ്ടു ബട്ടൻ അഴിച്ച് തല വഴി ഷർട്ട് വലിച്ചിറക്കുമ്പോൾ ഇന്നും മൂന്നാമത്തെ ബട്ടൻ പൊട്ടി.
ഇനി തയ്ച്ചുപിടിപ്പിച്ചു പോകാൻ നേരമില്ല.
'കൈകഴുകി സാരിത്തുമ്പിൽ തുടച്ച് ഷർട്ടിന്റെ ബട്ടൻ തുന്നിത്തരുമായിരുന്ന ഒരുവളുടെ തള്ളിക്കയറി വന്ന ഓർമ്മയെ അയാൾ ഊരിയ ഷർട്ടിനൊപ്പം കട്ടിലിൽ കുടഞ്ഞിട്ടു.
ഒരു മാസത്തേക്കെങ്കിലും ഉപയോഗി
നുള്ള ഷർട്ടുകൾ തേച്ചു മടക്കിയത് അലമാരിയിൽ അടുങ്ങിയിരുന്ന് അയാളെ നോക്കി സാരമില്ല എന്ന് പുഞ്ചിരിച്ചു.
ഇനി രണ്ടാഴ്ചകഴിയുമ്പോൾ മുഷിഞ്ഞ തുണികളെല്ലാം വാരിക്കെട്ടി ഓഫീസിനടുത്ത് പുതുതായിത്തുടങ്ങിയ ഡ്രസ് റിഫ്രെ ഷിംഗ് സെന്ററിൽ ഏല്പിച്ചാൽ മൂന്നോ നാലോ ദിവസം കഴിയുമ്പോൾ അത് അലക്കി പശമുക്കി ഇസ്തിരിയിട്ട് കവറിലിട്ട് ബ്രാൻഡ് ന്യൂ പോലെ അടുക്കിയടുക്കി തിരികെ കിട്ടും.
ഈ ലോകത്തിൽ മാന്യമായി ജീവിക്കാൻ ഒരു ഭാര്യയുടെ ആവശ്യമൊന്നുമില്ല എന്ന് അയാൾക്ക് കൃത്യമായി ബോധ്യപ്പെടുന്നുണ്ടിപ്പോൾ.

ആഴ്ചയുടെ അവസാനം വീട്ടിൽ വരുമായിരുന്ന മക്കൾ മാസത്തിലൊന്നും രണ്ടു മാസത്തിലൊന്നും എന്ന് ചുരുക്കിയപ്പോൾ
അയാൾക്ക് ഒരു തരത്തിൽ സമാധാനമായി.
ഒഴിവു ദിവസങ്ങളിൽ പുതിയ പുതിയ സ്നേഹിതരുമായി യാത്ര പോകലുകൾ ശീലമായി.
ഇത്ര സുഖമാകാമായിരുന്നു ജീവിതം എന്ന് അയാൾ തെല്ലൊരു സങ്കടത്തോടെ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞു.
ഒരു അഞ്ച് കൊല്ലം മുൻപെങ്കിലും അവൾ മരിക്കേണ്ടതായിരുന്നു എന്ന് തെല്ലൊരു ഇച്ഛാഭംഗത്തോടെ അയാൾ ഓർത്തു.

സമർപ്പണം:
"ഞാൻ മരിച്ചാൽ നിങ്ങൾ അനുഭവിക്കും" എന്ന് ആരെയെങ്കിലും ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്ന പാവങ്ങൾക്ക്.

ഒരു ഗ്രൂപ്പിൽ വാട്ട്സ് ആപ്പ് വഴി വന്ന മരണത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ചർച്ചകളായിരുന്നു മുകളിൽ കൊടുത്തത്.

ചിലപ്പോഴെങ്കിലും ചില അപ്രിയ സത്യങ്ങൾ പറയാതിരിക്കുക, അല്ലെങ്കിൽ ഓർക്കാതിരിക്കുക എന്നുള്ള ഒരുതരം കള്ളത്തരം നമ്മൾ തന്നെ ചെയ്യാറുണ്ട്. കുറച്ചു ദിവസം മനസ്സിൽ ഇതായിരിക്കും. അതങ്ങനെ മനസ്സിനെ വലച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. അല്ലെങ്കിൽ പിന്നെ മനുഷ്യത്വം എന്ന സാധനം മനസ്സിൽ നിന്ന് പറിച്ചെറിഞ്ഞു കളയേണ്ടി വരും. അങ്ങനെ സംഭവിച്ചാൽ ഈ കുടുംബവും മറ്റു സുഹൃത്തുക്കളും എല്ലാം നഷ്ടപ്പെടുത്തേണ്ടി വരും.
ചിലപ്പോൾ അതൊരു പരാചയമായിരിക്കും. പക്ഷെ ജീവിതത്തിൽ ചില പരാജയങ്ങൾ നല്ലതാണ്. വിജയങ്ങൾ മാത്രമാകുമ്പോൾ നമുക്ക് ചുറ്റുമുള്ളതെല്ലാം നഷ്ടമാകും, അല്ലെങ്കിൽ നഷ്ടപ്പെടുത്തേണ്ടിവരും. അപ്പോൾ ദയ, കരുണ, സഹാനുഭൂതി, സ്നേഹം, വിശ്വാസം, ബഹുമാനം തുടങ്ങിയ കുഞ്ഞു വികാരങ്ങൾക്കൊന്നും സ്ഥാനമില്ലാതെയാകും. ഇത്രയും വർഷത്തെ ജീവിതത്തിനിടയിൽ അങ്ങനെയുള്ള ഒത്തിരി പേരെ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അങ്ങനെ ആവരുതേ എന്ന പ്രാർത്ഥനയോടെയാണ് എന്നും ഉറങ്ങാൻ കിടക്കുന്നത്.

നമ്മൾക്ക് ഇതൊക്കെ കൃത്യമായി മുൻകൂട്ടി അറിയാൻ പറ്റുമായിരുന്നെങ്കിൽ (I mean normal death) പിന്നെ ഒരാള്പോലും ഇങ്ങനെ ഓരോന്നും കെട്ടിപിടിച്ചു, ശ്വാസമടക്കി പിടിച്ചു ജീവിക്കില്ലായിരുന്നു.

ഏഴാം വയസ്സിൽ ശ്രീചിത്രാ മെഡിക്കൽ സെൻററിൻറെ ഓപ്പറേഷൻ തീയേറ്ററിൽ കൊണ്ടു പോകുമ്പോൾ ഡോ.മാർത്താണ്ഡ വർമ്മ ശങ്കരൻ വല്യത്താൻ പറഞ്ഞത് പ്രാർത്ഥിക്കുക എന്ന് മാത്രമാണ്.

2007 ൽ സെറിബ്രൽ മലേറിയ പിടിച്ചു കിടന്നപ്പോൾ ഡോ.ജയദേവ് കങ്കീല പറഞ്ഞതും ഇത് തന്നെ. 2009ൽ ബൈക്ക് ആക്സിഡൻറ് ആയി ആശുപത്രിയിൽ പ്രവേശിപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ഡോ.പ്രശാന്ത് പറഞ്ഞതും ഇത് തന്നെ. 2014 ൽ അബുദാബിയിലെ ലൈഫ് ലൈൻ ഹോസ്പിറ്റലിൽ ICCU യിൽ ബോധമില്ലാതെ ലോകത്തെ മറന്നു കിടക്കുമ്പോൾ എന്താണ് പ്രശ്‌നമെന്ന് പോലും കണ്ടു പിടിക്കാനാവാതെ ആദ്യ മൂന്ന് ദിവസം ഡോക്ടർമാർ വലഞ്ഞപ്പോഴും ഡോക്ടർ പറഞ്ഞത് ഇത് തന്നെ.

ജീവിച്ചിരിക്കുന്നിടത്തോളം കാലം സന്തോഷത്തോടെ, സ്നേഹത്തോടെ ആരേയും പറയിപ്പിക്കാതെ നമുക്ക് ഇങ്ങനെ പരസ്പരം സ്നേഹിച്ചു ജീവിക്കാം.

പേര് ഒരു വിപ്ലവം

കഴിഞ്ഞ ക്രിസ്മസ് ദിവസം സെബാസ്റ്റ്യൻ അപ്പച്ചനോട്‌ സംസാരിച്ചോണ്ടിരിക്കുമ്പോഴാണ് വാക്കുകളുടെ പ്രയോഗവും ഓരോ പേരിൻറെ ഗുണവും ദോഷവുമൊക്കെ സംസാരത്തിനിടയിൽ കയറി വന്നത്.

ഒരാഴ്ച മുമ്പ് എൻറെ ഫ്രണ്ട് പറഞ്ഞു നാളെ ഞാൻ "പൊങ്കാല" ഇടാൻ പോവുകയാണെന്ന്. സമൂഹമാധ്യമങ്ങളിൽ പൊങ്കാലയിടാൻ പോവുക എന്നാൽ ഞാൻ പറയാതെ തന്നെ അറിയാലോ.

ഇങ്ങനെ ഇങ്ങനെ പലതരം വാക്കുകൾ പലയിടങ്ങളിൽ പല ദേശങ്ങളിൽ നല്ലതും ചീത്തയുമായി മാറുന്നു. പങ്ക് വയ്ക്കുക (share) എന്ന പദം കണ്ണൂർ കാസർകോട് ഭാഗത്ത് അങ്ങേയറ്റം ചീത്തയായി ഉപയോഗിക്കുന്നതായി കണ്ടുവരുന്നുണ്ട്. തിരുവനന്തപുരത്തെ ആളുകൾ തമ്മിൽ സംബോധന ചെയ്യാൻ ഉപയോഗിയ്ക്കുന്ന "അപ്പി" എന്ന വാക്ക് കാസർകോട് എത്തുമ്പോൾ കുട്ടികളുടെ മലം ആകുന്നതും ദേശാന്തര വ്യത്യാസവും വൈവിധ്യപൂർണ്ണമായ ഭാഷാ രീതിയുമാണ്.

ഏകദേശം 1960കളിലെ കഥയാണ് സെബാസ്റ്റ്യൻ അപ്പച്ചൻ പറഞ്ഞു തന്നത്. അന്ന് ഹെൽത്ത് ഡിപാർട്മെൻറിൽ ആയിരുന്നു അപ്പച്ചന് ജോലി. ഇന്ത്യയുടെ പല ഭാഗത്തും സഞ്ചരിച്ചിട്ടുണ്ട്, പല ദേശങ്ങളിലും ജോലി ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. ആയിടയ്ക്ക് ജോലി സംബന്ധിച്ച് വീടുകളിൽ നേരിട്ട് കയറി ഇറങ്ങേണ്ടതുണ്ടായിരുന്നു. ആരോഗ്യ സർവ്വേ. അതുകൊണ്ടു തന്നെ ആളുകളെ ഏറ്റവും അടുത്ത് അറിയാനും പറ്റി. ആ കാലഘട്ടത്തിൽ അയിത്തവും അനാചാരവും കൊടികുത്തി വാഴുന്ന സമയവും. പേര് അധികമാരോടും പറയാറില്ലായിരുന്നു. പിന്നെ തെക്കു നിന്ന് വന്നവനെന്ന ചെറിയ അകൽച്ചയും. അന്നാണ് അപ്പച്ചൻറെ മനസ്സിൽ ജാതിയും മതവും തിരിച്ചറിയാനാവാത്ത പെരുകളെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്ത മുളപൊട്ടിയത്.

അപ്പച്ചൻ അപ്പച്ചൻറെ മൂന്ന് മക്കൾക്കും മൂന്ന് വ്യത്യസ്തമായ പേരാണ് ഇട്ടിരിക്കുന്നത്. ആദ്യത്തെയാൾക്ക് 'തിരുമേനി' എന്നും രണ്ടാമത്തെയാൾക്ക് 'സീത ബീവി' എന്നും മൂത്താമത്തെയാൾക്ക് 'സരിഗമ' എന്നും പേരിട്ടു.

"പേരിലെന്തിരിക്കുന്നു..?" എന്ന് പറഞ്ഞ മഹാനായ ഷേക്സ്പിയർ ആ വാചകത്തിനടിയിൽ പേരെഴുതി വെച്ചത് ചരിത്രപരമായ മണ്ടത്തരമെന്നെ വിശേഷിപ്പിക്കാൻ കഴിയൂ, കാരണം പേരിലുമുണ്ട് കാര്യം.

തിരുമേനി എന്ന പേര് കേൾക്കുമ്പോൾ അമ്പലത്തിലെ ശാന്തിക്കാരനാണോ എന്നൊരു തോന്നൽ ആദ്യമുണ്ടാകും, അല്ലാ പള്ളീലച്ചന്മാർ പ്രമോഷനായി മെത്രാനും ബിഷപ്പുമാരുമാകുമ്പോൾ തിരുമേനി എന്നാണ് പൊതുവേ അവരെ വിളിക്കുക. പിന്നെ പ്രവാചകനായ നബി തിരുമേനിയും കൂട്ടത്തിലുണ്ട്. ചുരുക്കി പറഞ്ഞാൽ മാർപ്പാപ്പയ്ക്ക് വരെ തിരുമേനി എന്ന് വിളിക്കേണ്ട അവസ്ഥ വരും.

സീത ബീവി എന്നത് മത സൗഹാർദ്ദം ഉദ്ദേശിച്ചാണ് ഇട്ടത്. പലപ്പോഴും സീത എന്ന് മാത്രം വിളിക്കപ്പെടുന്ന സീത ബീവി പള്ളിക്ക് പോകാനുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞാൽ നേരിട്ടറിയാത്തവർ നെറ്റി ചുളിക്കും.

മൂന്നാമത്തെയാൾ സരിഗമ. സപ്തസ്വരങ്ങളിൽ ആദ്യത്തെ നാലക്ഷരം. സംഗീതമില്ലാതെ ഈ ഭൂമിയെ സങ്കൽപ്പിക്കാൻ പറ്റുമോ. സംഗീതത്തിന് ജാതിയും മതവുമില്ല, കാല ദേശാന്തര വ്യത്യാസമില്ല.

അപ്പച്ചൻറെ ഭാഗ്യം പോലെ തന്നെ തൻറെ കടിഞ്ഞൂൽ പുത്രനായ തിരുമേനിക്ക് കിട്ടിയ നല്ലപാതിയുടെ പേരും സമാനമായ സ്മിത എന്നായിരുന്നു. സ്മിത എന്ന പേരിനൊപ്പം തിരുമേനി എന്നുകൂടി കൂട്ടിച്ചേർത്തപ്പോൾ ഏതോ ഇല്ലത്തെ അന്തർജ്ജനമാണെന്നെ നേരിട്ടറിയാത്തവർ കരുത്തുകയുള്ളൂ എന്നതും രസകരമാണ്.

കൊച്ചുമോൻറെ പേര് അദ്വൈത് എന്നാണ്. അഹങ്കാരിയായി നടക്കുന്ന പണ്ഡിതനായ ശ്രീ ശങ്കരാചാര്യരുടെ കണ്ണ് തുറപ്പിക്കാൻ ചണ്ടാളനായി അവതരിച്ച സാക്ഷാൽ പരമശിവൻ അദ്വൈത രഹസ്യം പകർന്നു നൽകുന്നിടത്താണ് അദ്വൈത സിദ്ധാന്തം പിറവിയെടുക്കുന്നത്.

( വേദാന്തത്തിൻറെ മൂന്ന് ഉപദർശനങ്ങളിൽ ഒന്നാണ് അദ്വൈത സിദ്ധാന്തം. ദ്വൈതവും വിശിഷ്ടാദ്വൈതവുമാണ് വേദാന്തത്തിൻറെ മറ്റ് രണ്ട് ഉപദർശനങ്ങൾ. അദ്വൈതം എന്നാൽ രണ്ട് അല്ലാത്തത് എന്നാണർത്ഥം. അദ്വൈതം എന്ന വാക്ക് സൂചിപ്പിക്കുന്നത് ആത്മവും ബ്രഹ്മവും ഒന്നാണ് എന്നതാണ്.)

അപ്പച്ചൻ ഭയങ്കര പുരോഗമന ചിന്താഗതിക്കാരനാണ്. ഒരു ക്രിസ്ത്യനി അവൻറെ കുട്ടിക്ക് കൃഷ്ണൻ എന്നും ഒരു ഹിന്ദു അവൻറെ കുട്ടിക്ക് കബീർ എന്നും ഒരു ഇസ്‌ലാം തൻറെ കുട്ടിക്ക് ജോസഫെന്നും ഇട്ടാൽ തന്നെ ആളുകൾ ആശ്ചര്യപ്പെടാൻ തുടങ്ങും, മത സൗഹാർദ്ദം പറഞ്ഞു നടക്കുന്നതല്ല ഹീറോയിസം അത് പ്രവർത്തിയിൽ കൊണ്ടു വരുമ്പോഴാണ്. ചർച്ചിൽ പോകുന്ന കൃഷ്ണനും, അമ്പലത്തിൽ പോകുന്ന കബീറും, പള്ളിയിൽ പോകുന്ന ജോസഫും കൗതുകം തന്നെയായിരിക്കും.

ഒരുകാലത്ത് മുംബൈ, കൊൽക്കത്തയുടെ ഓവുചാലുകളിൽ അനേകം നവജാത ശിശുക്കളുടെ മൃതദേഹങ്ങൾ ഒഴുകി നടക്കുമായിരുന്നു. അങ്ങനെയാണ് മദർ തെരേസ ഒരു 'അമ്മ തൊട്ടിൽ സ്ഥാപിച്ചത്. ആ തൊട്ടിലേക്ക് എത്തപ്പെട്ടത് നൂറ് കണക്കിന് കുഞ്ഞുങ്ങളും. അച്ഛനുമമ്മയും ആരെന്നറിയാതെ നൂറുകണക്കിന് കുഞ്ഞുങ്ങൾ വളർന്നു, മിടുക്കരായി പഠിച്ചു ലോകത്തിൻറെ പലഭാഗങ്ങളിലും പല ഉയർന്ന പദവികളും അലങ്കരിക്കുന്നുണ്ട്. അവനെന്ത് ജാതി, എന്ത് മതം.

മുമ്പെങ്ങോ വായിച്ചതോർമ്മയുണ്ട്. ആനയുടെ പേര് ക്രിസ്ത്യൻ പേരായത് കൊണ്ട് അമ്പലത്തിലെ എഴുന്നള്ളത്തിന് ഒഴിവാക്കിയത്രെ. പാപ്പാൻ മുസ്ലീമായത് കൊണ്ട് പാപ്പാനെ മാറ്റിയത്രെ.

ആണിനും പെണ്ണിനും മതി മറന്നൊന്നു പരസ്പരം അഭിനന്ദിക്കാനോ, സ്നേഹം പ്രകടിപ്പിക്കാനോ ആശ്ലേഷിക്കാനോ പാടില്ലത്രേ....

ഹോസ്റ്റലുകൾ തടവറകളും വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങൾ സാദാചാര കേന്ദ്രങ്ങളാകുമ്പോൾ 'Incredible India' യിൽ നൂറ്റാണ്ടുകൾക്ക് മുമ്പ് ഒരു വിശ്വവിദ്യാലയം സ്ഥാപിച്ചു അതിൻറെ കവാടത്തിൽ 'എത്ര വിശ്വം ഭവത്യേക നീഡം' എന്ന് കുറിച്ചു വെച്ച ടാഗോർ ഇത് കാണുന്നുണ്ടാകുമോ എന്തോ.....!!!

സെബാസ്റ്റ്യൻ അപ്പച്ചൻ കാണിച്ച വിപ്ലവം ഒരു വഴിയാണ്. മതത്തിൻറെ വേലിക്കെട്ടുകളിൽ നിന്ന് മനുഷ്യനിലേക്കുള്ള വഴി.

വൈഗ

വർഷങ്ങൾക്കു ശേഷം ഇന്നവളെ ഞാൻ വീണ്ടും കണ്ടു, ഒരു മാറ്റവുമില്ല.
ഓർമ്മകൾ ശരവേഗത്തിൽ പിന്നോട്ട് കുതിച്ചു.

*********************************************************
നാലാം നിലയിലുള്ള എന്റെ ഓഫീസിലേക്ക് പടികയറുമ്പോൾ മൂന്നാം നിലയിലെ മറ്റൊരു സ്ഥാപന്നത്തിന്റെ ചില്ലുകൂടിനകത്തൂടി ചിരിക്കുന്ന ആ മുഖം എന്നും കണ്ടാണ്‌ ദിവസവും മുകളിലേക്ക് കയറിപോകുന്നത്. നെറ്റിയിൽ ചന്ദന കുറിയും ഈറനുണങ്ങാത്ത മുടിയിഴകളിൽ മുല്ലപ്പൂവും ചൂടി എന്നും പ്രസന്നവതിയായി മാത്രമേ അവളെ കണ്ടിട്ടുള്ളു.... അങ്ങനെ എത്രയോ മാസങ്ങൾ ഒന്ന് മിണ്ടുകപോലും ചെയ്യാതെ....
ഓണത്തിനു രണ്ടു മൂന്നു ദിവസങ്ങൾക്കു മുൻപായിരുന്നു അത് സംഭവിച്ചത്. ഞങ്ങളുടെ ഓഫീസിൽ ഓണാഘോഷത്തിന്റെ ഭാഗമായി നടന്ന പൂക്കളമത്സരം കാണാൻ അവളും കൂട്ടുകാരിയും വന്നു. അവളുടെ കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന പെണ്‍കുട്ടി ഒരു വായാടി... അവർക്ക് മധുരം നൽകിയപ്പോൾ മാസങ്ങളായുള്ള മൗനത്തിന്റെ ചില്ലുകൊട്ടാരം തകർന്നുവീണു...
അവർ പോയി...
അന്നുച്ചയ്ക്ക് ചോറുണ്ണാൻ ഇറങ്ങിയപ്പോൾ അവരുടെ ഓഫീസിനു പുറത്ത് രണ്ടുപേരും നിൽക്കുന്നത് കണ്ടപ്പോൾ ഒരു ഫോർമാലിറ്റിക്ക് വേണ്ടി ചോദിച്ചതാണ്. ചോറുണ്ടോന്ന്. ഇല്ലെന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ വരില്ലെന്നറിഞ്ഞിട്ടും വീണ്ടും  ഫോർമാലിറ്റിക്ക് വേണ്ടി ചോദിച്ചു, ഉടുപ്പി ഹോട്ടലിലേക്ക് പോവാണ് വരുന്നോന്ന്. ഒന്നാലോചിച്ച്, ഒരു മിനിട്ട് വെയ്റ്റ് ചെയ്യാൻ പറഞ്ഞു ഓഫീസിലേക്ക് പോയി പെട്ടന്ന് തിരിച്ചു വന്നു...
വാ നമുക്കൊരു ഓട്ടോ പിടിക്കാം...
അവളാദ്യം കയറി പിന്നെ കൂട്ടുകാരിയും ഒടുവിൽ ഞാനും....
മനസ്സിൽ സന്തോഷത്തിൻറെ ചീട്ടുകൊട്ടാരം കേട്ടിപോക്കുകയായിരുന്നു....
എന്നെ പോലെ തന്നെ അവളും വെജിറ്റേറിയനായിരുന്നു...
ഭക്ഷണം കഴിക്കുന്നതിനിടയിൽ കൂട്ടുകാരി എന്തൊക്കെയോ പറയുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
ഞാനിടയ്ക്ക് അവളെ നോക്കുമ്പോൾ അവളും നോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
 എനിക്ക് മറ്റൊരു ദിവസം ചാൻസ് തരാമെന്ന് പറഞ്ഞ് ഭക്ഷണത്തിൻറെ ബില്ല് അവർതന്നെ കൊടുത്തു...
തിരിച്ചു വീണ്ടും ഒരു ഓട്ടോപിടിച്ച് ഓഫീസിലേക്ക്... പടികൾ കയറുമ്പോൾ എന്തെന്നില്ലാത്തൊരു സന്തോഷം അവളുടെ മുഖത്തു കണ്ടു...
മൂന്നാം നിലയിലെത്തിയപ്പോൾ, കൂട്ടുകാരി പറഞ്ഞു, " താങ്ക്സ് ഫോർ കമിങ്ങ് വിത്ത് അസ്..."
ഞാനൊന്നു ചിരിച്ചു, "ഞാനല്ലെ ക്ഷണിച്ചത്... അപ്പോൾ ഞാനല്ലേ താങ്ക്സ് പറയേണ്ടത്...."
"എനിവേ അഡ്വാൻസ് ഓണം വിഷസ്..."
"സെയിം റ്റു യു, ഞങ്ങൾ കന്നടാസ് അങ്ങനെ ഓണം ആഘോഷിക്കാറില്ല..."
"സോ, വൈ ഡോണ്ട് യു കം റ്റു മൈ ഹോം... നമുക്കാഘോഷിക്കാം..."
മൗനം...
"വാട്ട് ഹാപ്പന്റ്റ്, ഡു യു ഹാവ് എനി പ്രോബ്ലം...??"
"ഹേയ് നൊ നോ പ്രോബ്ലം..."
"ദെൻ, വാട്ട് എൽസ്... സണ്ടെ ആണ്.."
ഞാൻ വഴി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു... ഫോണ്‍ നമ്പറും അഡ്രസും എഴുതികൊടുത്തു...
"രണ്ടുപേരും വരണം", ഞാനവളെ നോക്കി...
അവൾ തലകുലുക്കി...
"ഉറപ്പായും വരണം, വന്നില്ലെങ്കിൽ ഇനി കണ്ടാൽ ഞാൻ മൈന്റ് ചെയ്യില്ലാ..." പടികൾ കയറി ഞാൻ ഓഫീസിലേക്ക് പോയി...

*****************************************************************************************
ഓണം, ഞായറാഴ്ച... എങ്കിലും, നേരത്തേ എഴുന്നേറ്റ് കുളിച്ച് മുറ്റത്ത് പൂക്കളമൊക്കെ ഇട്ട്, ക്ലോക്കിൽ സമയം നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു.... അമ്മയോട് പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നു... രണ്ടു ഫ്രണ്ട്സ് ചിലപ്പോൾ വരുമെന്ന്...
ഫ്രണ്ട്സ് വീട്ടിലേക്കു വരുന്നത് പുതിയൊരു കാര്യമായിരുന്നില്ല... അതുകൊണ്ട് തന്നെ ആരാ, ഏതാ, എവിടുന്നാ എന്നൊന്നും അമ്മയും ചോദിച്ചില്ല....

ലാൻറ് ഫോണിലേക്കൊരു കോൾ. ഏട്ടനായിരുന്നു എടുത്തത്, പിന്നെ വഴി പറഞ്ഞുകൊടുക്കുന്നതൊക്കെ കേട്ടു...
ഫോണ്‍ വച്ച് ഏട്ടൻ എന്റടുത്ത് വന്ന് പറഞ്ഞു, നിന്റെ ഫ്രണ്ട്സ് വരുന്നുണ്ട് കവലയിലെത്തിയപ്പോൾ വിളിച്ചതാണെന്ന്....
ഞാൻ അകത്ത് പോയി, ഓണക്കോടി എടുത്തിട്ടു... കണ്ണാടിയിൽ പലവട്ടം നോക്കി.. മുടി ചീകിയൊതുക്കി... വീണ്ടും വീണ്ടും തിരിഞ്ഞും മറിഞ്ഞും നോക്കി...
പുറത്ത് ഒരു വണ്ടിയുടെ ശബ്ദം കേട്ടു... ഞാൻ പതുക്കെ ഇറങ്ങി വരുമ്പോഴേക്കും ഏട്ടൻ ചെന്ന് സ്വീകരിച്ച് അകത്തേയ്ക്ക് കൂട്ടി വന്നിരുന്നു.... വല്ലാത്തൊരു എക്സൈറ്റ്മെന്റ്...
ഏട്ടനും കൂട്ടുകാരിയും കൂടി എന്തൊക്കെയോ സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു....
ഞാൻ അകത്തു പോയി ചായ കൊണ്ട് വന്നു, അവൾക്ക് കൊടുക്കുമ്പോൾ കൈ വിറയ്ക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
എന്തിനാണിങ്ങനെ നേർവസ്സാകുന്നത്... ഞാൻ എന്നോടുതന്നെ ചോദിച്ചു...

അമ്മ അടുക്കളയിൽ നിന്നും വന്നു അച്ഛനും കയറി വന്നു.... അവരൊക്കെ കലപില സംസാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു...
ഞങ്ങൾ പരസ്പരം നോക്കി ചിരിച്ചു... അവൾ എഴുന്നേറ്റ് ഷോക്കേസിൽ വച്ചിരിക്കുന്ന എന്റെ സമ്മാനങ്ങളും ചുവരിൽ വരച്ചു വച്ചിരിക്കുന്ന ചിത്രങ്ങളും നോക്കിക്കൊണ്ടിരുന്നു...

അമ്മ അടുക്കളയിലേക്കും, അച്ഛൻ വാഴയില മുറിക്കാനും പോയി.... ഏട്ടൻ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു, "നീ അവരെ എല്ലാമൊന്ന് ചുറ്റികാണിക്ക്, ഞാനിതൊക്കെയൊന്ന് അറേഞ്ച് ചെയ്യട്ടെ...."

ഞാനവരെ കൂട്ടി പുറത്തിറങ്ങി...  പൂന്തോട്ടത്തിലൂടെ നടന്നു....
അവളിടയ്ക്കിടെ എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചു....

അകത്തുനിന്ന് ഏട്ടന്റെ വിളി വന്നു....
ഭക്ഷണം റെഡിയായി കൈ കഴുകി ഞങ്ങളെല്ലാരും ഒരുമിച്ചിരുന്നു....

ഭക്ഷണം കഴിച്ചെഴുന്നേറ്റ്, കുറച്ചു നേരം കൊച്ചുവർത്താനം പറഞ്ഞിരുന്നു....
രണ്ടുപേരും പോകാൻ തിടുക്കം കൂട്ടി.... വന്ന ഓട്ടോയിൽ തന്നെ തിരിച്ച് പോയി....

***********************************************************************************
തിങ്കളാഴ്ച്ച..
ഓഫീസിലേക്ക് പോകാനിറങ്ങുമ്പോൾ മനസ്സിൽ എന്തെന്നില്ലാത്തൊരുത്സാഹമായിരുന്നു....
മൂന്നാം നിലയിലേക്കെത്തിയപ്പോൾ കൂട്ടുകാരി പുറത്തു നിൽക്കുകയായിരുന്നു....
"ഹായ് ഡിയർ, ഗുഡ് മോണിങ്ങ്..." അവൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ടെന്റെ അടുത്തേയ്ക്ക് വന്നു...
ഞാനും ഗുഡ് മോണിങ്ങ് പറഞ്ഞു.... എന്റെ കണ്ണുകൾ എന്തോ തിരയുന്നതുപോലെ തോന്നിയതുകൊണ്ടാവാം അവൾ പറഞ്ഞു, "വൈഗ വന്നില്ല, അവൾക്കു നല്ല സുഖമില്ല... രണ്ടു ദിവസം ലീവെടുത്തു..."
"ഉം...."
"ഓകെ ബായ്, സീയൂ.... കുറെയേറെ വർക്കുണ്ട്..." ഞാൻ ഓഫീസിലേക്ക് കയറി പോയി....
പതിവില്ലാതെ ഞാൻ ഓഫീസിൽ നിന്നും പെട്ടന്നിറങ്ങി....
അടുത്ത ദിവസം ഒരു കാരണവുമില്ലാതെ ലീവെടുത്ത് വീട്ടിലിരുന്നു....

പിറ്റേന്ന് കയറി ചെല്ലുമ്പോൾ അവൾ ചിരിച്ചു കൊണ്ട് നിൽക്കുന്നു.... കൂടെ കൂട്ടുകാരിയും ഉണ്ട്....
"എനിക്ക് ബാഗ്ലൂർ ജോലി കിട്ടി, നാളെ പോകും, ഉച്ചയ്ക്ക് രണ്ടുപേർക്കും എന്റെ വക ട്രീറ്റ്..." കൂട്ടുകാരി പറഞ്ഞു....
ഞാൻ ഓഫീസിലേക്ക് കയറിപോയി.....

ഒരുമണിക്ക് കൂട്ടുകാരിയുടെ ഓഫീസ് ഫോണിൽ നിന്നൊരു കോൾ വന്നു.... "ഹായ്, സാതന ഹിയർ ഫ്രീ ആണെങ്കിൽ താഴെ വരൂ..."
"ജസ്റ്റ്, വെയ്റ്റ്...."

ഞങ്ങൾ ഓട്ടോയിൽ കയറി, പാർക്ക് അവന്യുയിൽ കയറി.... സാതന മെനു നോക്കി എന്തൊക്കെയോ ഒഡർ ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു....
ഞങ്ങൾക്കിടയിൽ വല്ലാത്തൊരു നിശബ്ദത... കഴിച്ചിറങ്ങിയപ്പോൾ വൈഗയുടെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരുന്നു... അവർ കെട്ടിപിടിച്ചു...
സാതന എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു, " ഡോണ്ട് മിസ്സ്‌ മൈ ഫ്രണ്ട്ഷിപ്പ്..., ഐ മിസ്സ്‌ യു ബോത്ത്... ഞാൻ എത്തിയിട്ട് അവിടത്തെ നമ്പറിൽ വിളിക്കാം.... എൻറെ വൈഗയ്ക്ക് കമ്പനി കൊടുക്കാൻ മറക്കല്ലേ... അവളിത്തിരി സൈലന്റ് ആണ്, നിങ്ങളൊന്നു ശരിയാക്കിയെടുക്കണം... എനിവേ.... ബായ്... സീയു...."
"ബായ് സീയു..."

************************************************************************************************
അന്ന് വൈകുന്നേരം ഞാൻ അത്യാവശ്യമായി പൂനെയ്ക്ക് പോയി...
രണ്ട് ദിവസം കഴിഞ്ഞാണ് ഓഫീസിലെത്തിയത്....
മൂന്നാം നിലയിലേക്കിത്തിയതും വൈഗ ഓടിവന്നു... "എന്തേ രണ്ടുദിവസമായി കണ്ടില്ല...??"
"ഞാൻ പൂനെയ്ക്ക് പോയിരുന്നു, ഒരു അർജന്റ് മീറ്റിംഗ്.."
"സാതന... എത്തീട്ട് വിളിച്ചോ...??"
"ഉം..."
"തിരക്കിലാണോ..." അവൾ വല്ലാത്തോരാകാംഷയോടെ ചോദിച്ചു...
"അല്ല, എന്തേയ്.."
"നമുക്കൊന്ന് പുറത്തു പോയാലോ..."
"എവിടേയ്ക്ക്..??"
"വല്ലാത്തൊരു തലവേദന ഒരു ചായ കുടിക്കണം...ഒറ്റയ്ക്ക് പോകാനൊരു മടി..."
"അതിനെന്താ...പോകാലോ..." ഞാൻ പറഞ്ഞു...
ഞങ്ങൾ ഫുഡ് കോട്ടിലേക്ക് നടന്നു...
ചായയ്ക്ക് പറഞ്ഞ് ഞങ്ങളിരുന്നു...
അവൾക്കെന്തോ പറയാനുണ്ടെന്ന് തോന്നി...
അതിനു മുമ്പേ ഞാൻ പറഞ്ഞു..."ഞാൻ ഓഫീസിൽ നിന്നും റിസൈൻ ചെയ്തു, എനിക്കിവിടെ ഒരു ഐടി കമ്പനിയിൽ ജോലി കിട്ടി....മിക്കവാറും ഈ വീക്കിൽ തന്നെ ജോയിൻ ചെയ്യണം...."
"ഉം...."
അവളൊന്നും പറഞ്ഞില്ല...
"ആക്ച്വലി എനിക്കും ഈ ജോബ് വിട്ട് മറ്റൊരു കമ്പനിയിൽ കയറിയാലോ എന്നൊരു പ്ലാനുണ്ട്.... കാൻ യു ഹെൽപ്പ് മി...."
"ഓ.... തീർച്ചയായും....ഞാനെന്റെ ഫ്രണ്ട്സ് സർക്കിളിൽ ഒന്ന് പറഞ്ഞു നോക്കട്ടെ... ഉറപ്പായും കിട്ടും ഡോണ്ട് വറി..."
അവൾ ചിരിച്ചു....
"ഹൊ... സന്തോഷായി... ഒന്ന് ചിരിച്ചല്ലോ..."
ഞങ്ങളിറങ്ങി....

വൈകുന്നേരം ഞാനവളുടെ ഓഫീസിനു മുന്നിൽ നിന്ന് അവളെ വിളിച്ച് ഫുഡ് കോട്ടിൽ കൊണ്ടുപോയി...
"തനിക്ക് ഭാഗ്യമുണ്ടെൽ ഇത് കിട്ടും, നാളെ രാവിലെ ഇന്റർവ്യൂനു പോകാൻ തയ്യാറായിരിക്കു...."
"എന്താ ജോബ്..."
"ഒരു കണ്‍സ്ട്രക്ഷൻ കമ്പനിയാണ്... അഡ്മിൻ.."
"ഒക്കെ..."
"സാലറി ഇപ്പോൾ കിട്ടുന്നത്തിന്റെ മൂന്നിരട്ടി കിട്ടും, മാനേജർ എൻറെ ഫ്രണ്ട് ആണ്, റെഫറൻസിൽ എൻറെ പേരും നമ്പറും വച്ചോളൂ.... ഞാൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്..."
"ഉം..."
"നന്നായി പെർഫോം ചെയ്യണം, ഇയാളെക്കുറിച്ച് ഞാൻ ഒരു ഔട്ട്‌ ലൈൻ കൊടുത്തിട്ടുണ്ട്...."
"ഒക്കെ..."
"നാളെ ഞാൻ ഉണ്ടാവില്ല... പുതിയ കമ്പനിയുടെ ഹെഡ് ഓഫീസിൽ പോയി ഡോക്യുമെന്റ് സബ്മിറ്റ് ചെയ്യാനുണ്ട്, ഇന്ടർവ്യു കഴിഞ്ഞ് വിളിക്കു.... ഒക്കെ, ബായ്... സീയു....ഓൾ ദ ബെസ്റ്റ്..."
"താങ്ക്യു...."

**********************************************************************************
അടുത്തദിവസം വൈഗ വിളിച്ചു,"ഹായ്, ചേട്ടാ.. വൈഗയാ... ഇന്റർവ്യു കഴിഞ്ഞു..."
"ഒക്കെ... ഞാൻ ഒന്ന് വിളിച്ച് നോക്കട്ടെ... ഞാൻ തിരിച്ച് വിളിക്കാം..."
ഞാൻ മാനേജരെ വിളിച്ചു, "ഡാ... ഷീയീസ് സോ യങ്ങ്.... ആൻറ് സ്മോൾ..."
"സാറേ, അവൾ പുലിയാണു, അഞ്ചാറു ഭാഷയൊക്കെ ഈസിയായി സംസാരിക്കും.... ധൈര്യായി എടുത്തോളു, ട്രസ്റ്റ് മീ..."
"ഉം...ടൂ വീക്ക് ടൈം കൊടുക്കുന്നുണ്ട്... അതിനുള്ളിൽ അവൾ പെർഫോം ചെയ്ത് കാണിക്കണം, ഇല്ലേൽ തൂക്കിയെറിയും...."
"ഒക്കെ... ഷീവിൽ ടു..."

ഞാൻ വൈഗയെ വിളിച്ചു, "ഹായ്, സിദ്ദു, ഹിയർ, ഫ്രീയാണേൽ ഫുഡ് കോട്ടിൽ വാ...."
"ഹേയ്... മാനേജർ എന്ത് പറഞ്ഞു..."
"വാ...പറയാം...."

മുഖത്ത് വല്ലാത്തോരാകാംഷയോടെ അവൾ കയറി വന്നു..
ഞാൻ രണ്ടു കോൾഡ് കോഫിക്ക് പറഞ്ഞു...
"കണ്‍ഗ്രാജുലേഷൻസ്... നാളെ ജോയിൻ ചെയ്തോളു...."
അവളുടെ മുഖത്ത് ആയിരം സൂര്യന്മാർ ഒന്നിച്ചു മിന്നിമറയുന്നത് കണ്ടു....
"യു ആർ സോ സ്വീറ്റ്..."
"അതൊക്കെ അവിടെയിരിക്കട്ടെ... പാർട്ടി വേണം...."
"ഓ...നോ പ്രോബ്ലം...നെക്സ്റ്റ് വീക്ക് സാതനയും വരുന്നുണ്ട്... മൂന്നുപേർക്കും കൂടാം..."
"ഒക്കെ.... ഞാനിറങ്ങട്ടെ.... ഓഫീസിൽ കുറച്ചു ജോലി ഉണ്ട്, ലാസ്റ്റ്ടെ ആണല്ലോ.... സീ യു..."

*****************************************************************************************
പിന്നീട് ഞങ്ങൾ ഇടയ്ക്കെടെ കൂടും....

മാസങ്ങൾ കടന്നു പോയി...

*****************************************************************************************
അന്നൊരു ഞായറാഴ്ച്ചയായിരുന്നു....
അവളുടെ കോൾ, കരയുന്നുണ്ടായിരുന്നു...
"ഹേയ്.... എന്തുപറ്റിയെടി..??? എന്തിനാ കരയുന്നത്...???"
കരച്ചിൽ തുടർന്നു...
"ഹേയ്....ഡിയർ വാട്ട് ഹാപ്പന്റ്...??"
"എനിക്കീ വീട്ടിൽ നിൽക്കാൻ പറ്റില്ല.... ഞാൻ ബാഗ് എടുത്തിട്ടുണ്ട്, ചേട്ടന്റെ വീട്ടിലേക്ക് വര...."
അത്രേ കേട്ടുള്ളു.... ഞാൻ ഞെട്ടിപ്പോയി.... ഉള്ളിലൊരൽപ്പം ഭയവും....
"വൈഗ.... എന്താ പറ്റിയെ...പറ..."
കരച്ചിൽ തേങ്ങലായി....
"ഒരു കാര്യം ചെയ്യ്‌, ഫുഡ് കോട്ടിൽ വാ.... നമുക്ക് സംസാരിക്കാം...."
"ഉം..."

ഫുഡ് കോട്ടിൽ ബാഗുമായി കരഞ്ഞു കലങ്ങിയ കണ്ണുമായി നിൽക്കുന്ന വൈഗ.... അവളാകെ ഭ്രാന്തുപിടിച്ച ഭാവമാണ്... വീട്ടിൽ അമ്മയോടെന്തോ തല്ലുകൂടിയതാണ് പ്രോബ്ലം... കുറെ നേരം സംസാരിച്ചിരുന്നു.... പിന്നെ എൻറെ വീട്ടിൽ പെട്ടന്നൊരു പെണ്‍കുട്ടി കയറിവന്നാലുണ്ടാകുന്ന പുകിൽ പോലീസ് കേസ്, എന്റേയും ആവളുടെയും ജോലിപോയാലുള്ള അവസ്ഥ എല്ലാം ക്ഷമയോടെ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു....
അവളേയും കൂട്ടി ഓർഫനേജിലേക്ക് പോയി.... കുട്ടികൾക്ക് മിട്ടായി വാങ്ങിച്ചു കൊടുത്തു....  ഞാൻ അവരെ കാണിച്ച് പറഞ്ഞു "ഇവരൊക്കെ അച്ഛനുമമ്മയും നഷ്ടപ്പെട്ടവരാണ്, തനിക്കതുണ്ട്, താനത് നഷ്ടപ്പെടുത്തരുത്.... പ്ലീസ്, തിരിച്ചു പോകു.... എന്റെയൊപ്പം ജീവിക്കണമെന്നുണ്ടെങ്കിൽ  ഞാൻ വന്നു പെണ്ണ് ചോദിക്കാം.... അതുവരെ കാത്തിരിക്കു...."
"ഉം..."
അവൾ മടങ്ങി പോയി....

രണ്ടുമൂന്നു ദിവസം ഫോണ്‍ സുച്ചോഫായിരുന്നു....
പിന്നെ വിളിച്ചു കിട്ടിയപ്പോൾ അത്ര താല്പര്യമില്ലാത്ത പോലെ സംസാരിച്ചു, തിരക്കുണ്ടെന്ന് പറഞ്ഞു ഫോണ്‍ കട്ടുചെയ്തു....
പിന്നീടവൾ വിളിച്ചില്ല.... കാണുമ്പോഴൊക്കെ ഒഴിഞ്ഞു മാറി നടക്കും....
ഞാൻ ആ ജോലിയും നഗരവും ഉപേക്ഷിച്ചു.....
അവളില്ലാത്തൊരു ലോകത്തേയ്ക്ക് പറന്നു.....

************************************************************************************
അവൾ ക്ഷേത്രം പ്രദക്ഷിണം വച്ചു വരുമ്പോഴേക്കും ഞാൻ ഇറങ്ങി നടന്നു....

ഈ കാഞ്ഞബുദ്ധിയൊക്കെ എവിടന്ന് വരുന്നേന്നറിയോ...!

ലോകത്തിലെ ബുദ്ധി രാക്ഷസന്മാരിൽ പലരും വെജിറ്റേറിയൻസ് ആണ്. അതിൽ തന്നെ ലോകം കണ്ട ഏറ്റവും ക്രൂരന്മാരും ശുദ്ധ സസ്യാഹാരികളാണ് എന്നതാണ് കൗതുകം.

അഡോൾഫ് ഹിറ്റ്ലർ, ജോർജ് ഡബ്ള്യൂ ബുഷ്, എൽ. കെ. അദ്വാനി, ദാമോദർ ദാസ് മോദി, എ.പി.ജെ.അബ്ദുൾ കലാം, ആൽബർട്ട് ഐൻസ്റ്റീൻ, കാൾ ലൂയിസ്, മാർട്ടിന നവർത് ലോവ, തോമസ് ആൽവ എഡിസൺ, പമേല ആൻഡേഴ്സൻ, സ്റ്റീവ് ജോബ്സ്..... അങ്ങനെ പോകുന്ന നീണ്ട നിരയിലെ അവസാന കണ്ണിയാണ് മോഹൻദാസ് വയലാംകുഴി.😉😎

പറഞ്ഞു വന്നത്, ബുദ്ധിമാന്മാരും ക്രൂരന്മാരും പോത്തിനെയോ, പശൂനെയോ, ആടിനെയോ, കോഴിയെയോ, എന്തിനധികം മീനിനെ പോലും തിന്നാത്തവരാണ്.

ഒരു 10 വർഷം മുമ്പ് വരെ കോഴിമുട്ട പോലും കഴിക്കാത്ത ഞാൻ എൻറെ ഫ്രണ്ടിന്റെ അനിയത്തിയുടെ വിവാഹനിശ്ചയത്തിന്റെ തലേ ദിവസം രാത്രി ഫ്രണ്ടിന്റെ കൂടെ കോഴിയെ വാങ്ങാൻ പോയി. വലിയൊരു കോഴി ഫാമാണ്. കോഴിയെ കൊല്ലുന്ന ഹിന്ദിക്കാരൻ പയ്യൻ സുഖമില്ലാത്തതിനാൽ വന്നതുമില്ല. ഇനി ഈ രാത്രി എവിടെ പോയി കോഴിയെ ഉണ്ടാക്കാനാണ്. 24 കോഴി വേണം. അവിടെ നോക്കി നടത്തുന്ന പയ്യന് കോഴിയെ കൊല്ലാനും അറിയില്ല. ഫ്രണ്ടിനാണേൽ കോഴിയെ കൊല്ലുന്നത് പേടിയാണ്. തിന്നാനറിയാം.😉😎😆😅

മൊബൈൽ ഫോണൊന്നും അധികം ഉപയോഗിക്കാത്ത കാലമാണ്. ആരെ വിളിക്കും. ഫ്രണ്ട് ആകെ ടെൻഷൻ ആകാൻ തുടങ്ങി. ഒടുവിൽ ഞാൻ ഒരു സൊലൂഷൻ പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരും കോഴിയെ പിടിക്കുകയാണെങ്കിൽ ഞാൻ അറുത്ത് തരാം. അവനൊന്നു ഞെട്ടി, 'കോഴി മുട്ട പോലും തിന്നാത്ത നീയെങ്ങാനാടാ കോഴിയെ കൊല്ലുന്നത് എന്നൊരു ആക്കിയ ചോദ്യവും...."😏😏😏

മറ്റെന്തും സഹിക്കും.... ഒരുമാതിരി ആക്കിയാൽ നമ്മള് സഹിക്കില്ല. ഡയലോഗൊന്നും അടിക്കാതെ ഒരോ കോഴിയെ എടുത്ത് പിടിച്ചോളാൻ പറഞ്ഞു.

തുടർന്ന് നടന്നത് കൂട്ട കൊലപാതകമായിരുന്നു. 24 കോഴികളെ നിർദാക്ഷിണ്യം വധിച്ചു കലിയടങ്ങാത്ത ഞാൻ ഇനിയുമുണ്ടോ കോഴികൾ എന്നും പറഞ്ഞു ചോരയൊലിക്കുന്ന കത്തിയുമായി ഉറഞ്ഞു തുള്ളുന്ന വിഷ്ണു മൂർത്തി തെയ്യത്തിനടുത്ത് കോഴിയെ കുരുതി കൊടുത്ത് ഉറഞ്ഞു തുള്ളുന്ന വെളിച്ചപ്പാടിനെപോലെ നിൽക്കുന്നു.

പൊട്ടൻ തെയ്യത്തിന്റെ തോറ്റം പാട്ട് ചെവിയിൽ മുഴങ്ങി...
"നാങ്കളെ കൊത്ത്യാലും ചൊവ്വറെ ചോര,
നിങ്കളെ കൊത്ത്യാലും ചൊവ്വറെ ചോര..."

നാലഞ്ച് പാമ്പിനെയൊക്കെ ഒരുളുപ്പുമില്ലാതെ കൊന്നിട്ടുണ്ട്. പക്ഷെ, എലിയേയും തവളയെയും പേടിയാണ്.😊☺

ഹാ..... അതൊക്കെ ഒരു കാലം... ഇതിപ്പോ പറയാൻ കാരണം നമ്മുടെ ചങ്ക് ബ്രോ ഹോമിയോ ഡാക്കിട്ടർ മേധ സംസാരത്തിനിടയിൽ വെജിറ്റേറിയൻ ബിരിയാണി കഴിച്ചൂന്ന് പറഞ്ഞപ്പോൾ ഞാനൊന്ന് Invite ചെയ്തതാ  Vegetarian Group ൽ Membership എടുക്കാൻ. ലവൾക്കൊരു പുജ്‌ഞം...😏😏😏😏

ഇനിയാരും മെമ്പർഷിപ്പ് വേണൊന്നും, ഇങ്ങളിപ്പോഴും വെജ് ആണോ, ഏത് ലോകത്താ..... എന്നൊന്നും ചോദിച്ചു വന്നേക്കരുത്. ഗേറ്റ് പൂട്ടി താക്കോൽ ഗോശ്രീ പാലത്തിൽ നിന്ന് താഴെക്കെറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്.🏃🏃🏃🏃🏃🏃

പിഴച്ചു പോയ ഗുരുക്കന്മാരുടെ പിഴയ്ക്കാൻ വിധിക്കപ്പെട്ട ശിഷ്യന്മാർ

ഇന്ന് വൈകുന്നേരം കാസർകോട് ബിഗ് ബസാർ ബിൽഡിങ്ങിൽ ഗ്രൗണ്ട് ഫ്ലോറിൽ യൂണിഫോം ധരിച്ച നാലഞ്ച് സ്‌കൂൾ വിദ്യാർഥികൾ നിൽക്കുകയായിരുന്നു. പെട്ടന്നാണ് ഒരു കുട്ടിയുടെ പുറത്ത് പട പട അടിക്കുന്നത് കണ്ടു കൊണ്ട് ഞാൻ തൊട്ടടുത്ത് എത്തിയത്. കുറച്ചു നേരം സംഭവം വീക്ഷിച്ചപ്പോൾ മനസ്സിലായത് അവൻറെ ടീച്ചറാണ് അവനെ തല്ലിയത്. ഉടനെ അവനെ പിടിച്ചു നിർത്തി ടീച്ചർ ഫോണെടുത്ത് അവൻറെ ഉമ്മയെ വിളിച്ചു സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. കേട്ടതിൽ നിന്നും മനസ്സിലായത് ഒമ്പതാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന ആ ചെറുക്കൻ സമയത്തിന് വീട്ടിൽ പോവുകയോ പഠിക്കുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. ഉമ്മ ടീച്ചറിനെ വിളിച്ചു സ്ഥിരമായി പരാതി പറയുന്നുണ്ട്.

ഇനി കാര്യത്തിലേക്ക് കടക്കാം.

ഒരു ഹൈസ്‌കൂൾ ടീച്ചർ (നേരിട്ട് അറിയാവുന്ന ടീച്ചർ ആണ്) ഒരു കുട്ടിയെ ഇങ്ങനെ പബ്ലിക്ക് പ്ലെയിസിൽ നിന്ന് ഒരുപാട് പേർ നോക്കി നിൽക്കുമ്പോൾ അടിച്ചത് ശരിയാണോ..?

ഇത്തരത്തിലുള്ള ശിക്ഷയും ശാസനയും ആ കുട്ടിയെ നന്നാവാൻ പ്രേരിപ്പിക്കുമോ..?

ശാരീരികമായ ശിക്ഷ സ്‌കൂളിൽ പോലും പാടില്ലെന്നിരിക്കെ ഇത്തരമൊരു ശിക്ഷ കുറ്റകരമല്ലേ..?

ഇനി മറ്റൊരു ചിന്ത :

പൊതുസ്ഥലത്ത് നിന്നുള്ള ഇത്തരം ശിക്ഷയിൽ മനം നൊന്ത് ആ പയ്യൻ അബദ്ധം എന്തെങ്കിലും കാണിച്ചാൽ...?

ആ പയ്യൻറെ മുന്നിൽ നിന്ന് തന്നെ ഫോൺ വിളിച്ചു ഉമ്മയോട് സംസാരിച്ചത് ശരിയാണോ...?

ടീച്ചർ വളരെ അപക്വമായല്ലേ പെരുമാറിയിരുന്നത്...?

വീട്ടുകാരെ ഭയന്ന് ആ കുട്ടി എന്തെങ്കിലും കടുംകൈ ചെയ്താൽ..?

ഏകദേശം 19 വർഷം മുമ്പ് ഞാൻ സ്‌കൂളിൽ പഠിക്കുന്ന കാലത്ത് അധ്യാപകൻ ശിക്ഷിച്ചൊരു കുട്ടി ബസ് സ്റ്റാൻറിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ ആ അധ്യാപകനെ കല്ലെറിഞ്ഞു പരിക്കേല്പിച്ചിരുന്നു. മറ്റൊരു കുട്ടി വടികൊണ്ട് അടിക്കുമ്പോൾ വടി പിടിച്ചു പൊട്ടിച്ചു കളഞ്ഞു മേലാൽ അടിക്കരുതെന്ന് ക്ലാസ്സ് മൊത്തം കേൾക്കെ പറഞ്ഞതും ഓർമ്മയിലുണ്ട്.

ഞാൻ ഇന്ന് കണ്ട ടീച്ചർ പഠിപ്പിക്കുന്നത് എൻറെ സുഹൃത്ത് പഠിച്ച സ്കൂളിലായിരുന്നു. കുറേ വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ടീച്ചർ ക്ലാസ്സിൽ പഠിപ്പിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ മൂന്ന് വിദ്യാർത്ഥികൾ പിറകിലെ ബഞ്ചിലിരുന്നു ലൈംഗികാവയവം പുറത്തിട്ടു സ്വയംഭോഗം നടത്തുകയും ഇത് കണ്ട ഒരു പെൺകുട്ടി ടീച്ചറിൻറെ അടുത്ത് നേരിട്ട് പറയുകയും ടീച്ചർ വന്നു നോക്കിയപ്പോൾ ലൈംഗികാവയവം പുറത്തിട്ടു നിൽക്കുന്ന മൂവരേയും കണ്ടു. അന്ന് തന്നെ മൂവരേയും സ്‌കൂളിൽ നിന്ന് ടി.സി കൊടുത്തു വിട്ടു.

കഴിഞ്ഞ ദിവസം വീട്ടിൽ നിന്ന് കാണാതായ പത്താം ക്ലാസുകാരൻ മൂന്നാം ദിവസം റെയിൽവേ ട്രാക്കിന് സമീപം പൂർണ്ണ നഗ്നനായി മരിച്ചു കിടക്കുന്നത് കണ്ടെത്തി. കൂടെയുണ്ടായിരുന്ന കൂട്ടുകാരോട് അന്വേഷിക്കുമ്പോൾ കഞ്ചാവടിച്ചു നടക്കുമ്പോൾ ട്രെയിൻ തട്ടിയതാണെന്നു പോലീസുകാർക്ക് മൊഴി കൊടുത്തു. പക്ഷെ യാതൊരുവിധ പോറൽ പോലും ഏൽക്കാതെയാണ് ബോഡി കിട്ടിയതെന്നാണ് പോലീസും പരിസരവാസികളും പറയുന്നത്.

മാസങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് ഒരു കോളേജ് അധ്യാപകനും കുട്ടികളും ബാറിൽ നിന്ന് ഇറങ്ങി വരുന്നതും കാണുകയുണ്ടായി.

വീടിനടുത്തുള്ള അൺ എയ്ഡഡ് പബ്ലിക്ക് സ്‌കൂളിലേക്ക് മിക്ക കുട്ടികളും ബൈക്കും കാറും എടുത്താണ് വരുന്നത്. ലൈസൻസ് പോലും ഇല്ലാത്ത കുട്ടികൾക്ക് ബൈക്കും കാറും വാങ്ങി കൊടുക്കുന്നത് ആരാണ്..? ഇത് കണ്ടിട്ടും നിയമ നടപടിയെടുക്കാത്ത പോലീസും വാഹനഗതാഗത വകുപ്പും നോക്കുകുത്തികളാണോ..?

ജില്ലയിലെ മറ്റൊരു കോളേജിൽ റെക്കോഡ് ഒളിച്ചോട്ടമാണ്. വിദ്യാർത്ഥിയുടെ കൂടെ ഒളിച്ചോടിപ്പോയ കല്യാണം കഴിഞ്ഞ അധ്യാപികയും ഉണ്ടെന്നറിയുമ്പോൾ നമ്മുടെ ലോകം എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നത്.

ഇന്നത്തെ വിദ്യാഭ്യാസ രീതിയും കുട്ടികളും അധ്യാപകരും പല തട്ടിലാണെന്നാണ് എനിക്ക് തോന്നുന്നത്. സ്വന്തം അധ്യാപകയെ ലൈംഗീക ദൃഷ്ടിയോടെ കാണുന്ന കുട്ടികളുടെ മുന്നിൽ എന്ത് വേഷം ധരിച്ചാണ് വരിക, എങ്ങനെയാണ് ഇത്തരം വിദ്യാർത്ഥികളെ പഠിപ്പിക്കാൻ ക്‌ളാസ് മുറിയിൽ നിൽക്കാൻ സാധിക്കുക.

പരിഹാരം :

ബോധവൽക്കരണം തന്നെ വേണം.

കാലാകാലങ്ങളായി നടന്നു വരുന്ന വെറുമൊരു പ്രഹസന ബോധവൽക്കരണ പരിപാടിയല്ല വേണ്ടത്. ഓരോ സ്‌കൂളിലും അല്ലെങ്കിൽ ഓരോ ഉപജില്ലയ്ക്ക് കീഴിലും ഇത്തരം ഒരു ടീമിനെ തന്നെ നിയമിച്ചു സ്‌കൂളുകൾ തോറും സ്ഥിരമായ ബോധവൽക്കരണ പരിപാടിക്കൊപ്പം കുഴപ്പം തോന്നുന്ന കുട്ടികളെ കണ്ടെത്തി കൗൺസിലിങ്ങ് പരിപാടിയും ഒപ്പം രക്ഷിതാക്കൾക്ക് കൂടി കൃത്യമായ ബോധവൽക്കരണവും കൗൺസിലിങ്ങും നിർബന്ധമായും നല്കിയാലേ കുറച്ചെങ്കിലും മാറ്റമുണ്ടാകൂ.